یکم: معمولی بودن غمگین نیست؛ آدمی که بخواهد خاص باشد و غیرمعمولی زندگی کند، لابد لذت های کوچک معمولی زیادی را از دست خواهد داد. آدم اگر معمولی باشد، از همین هوای بهارانه، از بوی غذایی که یکی با عشق برایش پخته است، از خنده های آن هایی که حتی نمی شناسندشان، لذت می برد.

برای دوستی که درباره‌ی نوشتن نوشته بود، گفتم که می‌نویسم تا از خاطره‌هام انتقام بگیرم. بعد دیدم جمله‌ی بی‌رحمانه‌ای‌ست؛ انتقام گرفتن از گذشته نه تنها بی‌رحمانه است، که بی‌فایده و فرساینده هم هست؛ یکی می‌گفت خاطره‌ها مثل سایه به آدم می‌چسبند و ول‌ش نمی‌کنند. راست می‌گفت. برای من خاطره‌ها دو دوران مشخص دارد؛ دوران بچگی