این روزهام

1. 

   رضا

   2012-12-18 در 13:56

   سلام
   یکهو چقدر سخت میشه اینکه کسی رو دوست داشته باشی و نتونی بهش حالا حالا برسی ودستت
   بهش اونقدر دور باشه و دلت اونقدر بهش نزدیک که همش باهاش زندگی کنی
   گفتی برو یارت رو پیدا کن وقتی هم پیدا میکنی کسی نیست که کمکت کنه
   دارم آهنگ اون کارتونی رو که دختره مادرش رو گم کرده بود و با پدربزرگش دنبالش بودن رو گوش میکنم
   نل رو میگم ما دهه شصتی ها با نل و پرین و ….اینجور کارتونها بزرگ شدیم
   اگه تونستی باز هم بنویس که با سر زدن به سایتت تو هستش که یه کم حالم خوب میشه
   ما دهه شصتی ها عجب دورانی سپری کردیم ها جدا وقتی برمیگردم عقب و گذشته رو مرور میکنم میبینم چی ها که برامون کم نذاشتن از هر چی مصیبت و گرفتاری و تحریم و کمبود و…….
   یه عمره که گوشهام فقط میشنون
   اگه شنونده خوبی نباشی و ظرفیتت کم باشه توصیه میکنم
   بی خیال سکوت باشی.
   سکوت اونقدر سخت و طاقت فرساست که خدا فقط برای خودش اون رو انتخاب کرده.
   وقتی وجودت پر از سکوت میشه اونقدر حرف واسه گفتن داری که هزاران گوش جوابگوی گفته هات نیست.
   زیاد حرف زدم ممنون که داری میخونی و بهم اهمیت دادی
   مشکل دنیای امروز اینه که گوشی برای شنیدن خرفها و دلی برای همدلی نداره با اینکه تشکلها و ارگانهی زیادی برای خیررسانی و کمک رسانی و … جمع شدن و درست شدن اما همش یک جور ظاهر سازی هستش
   بیاد اونهایی که یادشون در خاطر ما ابدی و ماندگارن و غبار زمان و گرفتاری های زندگی از ارزش و منزلتشون کم نمیکنه
   ممنون از اینکه مینویسی ومن بهت باز سر میزنم
   یاعلی
2. 

   فرهاد تمدن

   2012-12-17 در 19:18

   (.)

دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.