خبر راه‌اندازی تلویزیون تعاملی در ایران هم رسید؛ فارغ از این که تعاریف تلویزیون #تعاملی با IPTV# چه‌قدر انطباق دارد و در ایران چه‌قدر رعایت شده است، این اتفاق می‌تواند پهنه‌ی تازه‌ی گسترده‌ای از تولید و انتشار محتوا را بسازد.
با این همه سؤال‌هایی در این ماجرا هست که پاسخ گفتن به خیلی‌هاشان نیاز به زمان دارد:
۱. پخش محتوای تولیدی رسانه‌ی ملی با این همه شبکه که از روی دست هم تکرار می‌کنند، چه‌قدر برای مردم جذاب است؟
۲. مردمی که به اینترنت نامحدود و پرسرعت دسترسی چندانی ندارند، چه‌قدر حاضرند برای تلویزیون تعاملی خرج کنند؟
۳. محتوایی که مزیت رقابتی IPTV نسبت به تلویزیون ملی باشد، چیست؟
بدیهی‌ست که تجربه‌های این سال‌های شبکه‌ی خانگی و استریم‌های پخش یا آرشیو اینترنتی در ایران، تجربه‌های مهمی‌اند؛ اگر IPTVها بتوانند روی خلا و شکاف محتوای مجاز در دو تعریف وزارت ارشاد و صداوسیما حرکت کنند، ممکن است مردمی را که عادت به پول دادن برای تماشای تلویزیون ندارند، قانع به هزینه کردن کنند؛ خلاهایی چون تصویر زنان، مضمون‌های خانوادگی و اخلاقی و جنایی، موسیقی و سازها، رنگ‌ها، طنزها و مستندها و محتوایی که برای صداوسیما گران تمام می‌شوند.
آیا تلویزیون‌های تعاملی در ایران برای این مزیت رقابتی برنامه‌ی میان‌مدت عملیاتی و موفق دارند؟