نوشته‌ی #امیرقادری، که در سرمقاله‌ی امروز روزنامه‌ی #هفت‌صبح هم چاپ شده، بهانه‌ی خوبی‌ست برای من که از تصورات‌م درباره‌ی جدال تازه‌ی رسانه‌ها بنویسم.
قادری در پایان یادداشت‌ش می‌گوید دوران تازه‌ی آگاهی شروع شده است و من می‌گویم دوران #شبه‌آگاهی! به این معنا که رسانه‌ها در جدالی تازه انبوهی از اطلاعات را روی سر مردم می‌ریزند که لزوما خبر خام نیست و می‌تواند بیش‌تر از پیش، نقد و اعتراض و تحریف و توصیف منبع خبر از پدیده باشد؛ دوران شبه‌آگاهی، دورانی‌ست که اعتماد ذاتی مردم (افکار عمومی) به رسانه‌های بزرگ و برندها ممکن است با یک توییت یا عکس موبایل به لرزه بیافتد.
ظهور رسانه‌های شخصی و مسلح شدن هرروزه‌ی همان افکار عمومی به تولید خبر و محتوا، بازاری از پیام را ایجاد کرده است، که گاهی حتی همان رسانه‌های بزرگ هم خود را ناچار به حضور غیررسمی در این بازار و نشت و هدایت جریان‌های خبری می‌بینند. اتفاق مهم این است: افکار عمومی حالا دیگر فقط مصرف‌کننده‌ی خبر نیست، افکار عمومی می‌تواند با جریان غیررسمی به جنگ رسمی‌ها برود و شبه‌آگاهی حاصل همین نبردهاست.
مراقب بودن در دوران شبه‌آگاهی، یعنی هشیار بودن در برابر روایت‌هایی که می‌خواهند خود را درست و افشاگر ِ «مال خودشونه» نشان بدهند؛ خطر شبه‌آگاهی، باورپذیر بودن بر اساس نقل بخشی از حقیقت مستند است. سود و زیان شخصی شدن رسانه‌ها درهم است به گمان‌م؛ این که شما بر اساس کدام شبه‌آگاهی فریاد می‌زنید و قضاوت می‌کنید، مهم است.
لینک نوشته‌ی قادری:
http://www.caffecinema.com/new/index.php/cinema/item/8953